خاطری را شاد باید کرد... خاطری را شاد باید کرد...

این شعر رو "حسین" عزیز برای سپیدار فرستاده که حیف ام اومد

 تقدیم چشمان زیبای شما نکنم (با سپاس از برادر حسین): 

می برد شط زمان ما را
مهلت دیدار بیش از پنج روزی نیست

دل منه بر شوکت دنیا
این عروس دلربا غیر از عجوزی نیست

این طلایی را که تو معبود میخوانی
جز بلای خانه سوزی نیست

روز و شب شط زمان جاریست
آنچه میماند از این شط خروشان نیک کرداریست

خاطری را شاد باید کرد
جای سیم و زر دلی باید بدست آورد

آزمندی ها زبیماری است
زر پرستی آتش اندوزی است
رستگاری در سبکباری است...
                                        (زنده یاد مهدی سهیلی)

برکه رویای من.... برکه رویای من... برکه رویای من....

بر برکه رویای من یک غاز وحشی          می خواند  بی تابانه  یک  آوای وحشی می خواند و می لغزید ناآرام و آرام          همچون سکوتی گنگ از یک راز وحشی فکر نکنید که غزل "برکه" (البته من این اسم رو براش گذاشتم) فقط دو بیت هست و همین طور فکر نکنید من بقیه اش رو بلد بودم و براتون ننوشتم... نه این غزل داستان شیرینی داره که اگه حوصله تون بیاد براتون می گم. سال ۱۳۶۹ بود که در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در کلاس های درس دوره دکتری، با خانم فاطمه راکعی (شاعره شیرین طبع معاصر) هم کلاس بودیم(خانم راکعی دانشجوی مهمان و مهمان عزیز ما بودند). درسی داشتیم درباره اوزان شعر فارسی از دیدگاه زبانشناسی که استاد یدالله ثمره اون رو تدریس می کردند. استاد از سر شوخ طبعی خانم راکعی رو مورد ملاطفت قرار      می داد! به گونه ای که گویی خانم راکعی با اون چادر مشکی و مقنعه سفت و محکم اش از شعر و ادبیات فارسی به اندازه زبان سانسکریت فاصله داره!! شاید هم استاد اصولا شناختی از خانم راکعی و ذوق شعری اش نداشت. خانم راکعی هم سکوت می کرد و می گذشت تا نکته گویی های بعدی استاد ... تا این که یک روز قرار شد خانم راکعی نمونه ای از غزل فارسی رو مثال بزنه... خانم راکعی غزل برکه رو تا آخر خوندند... زیبایی،‌ لطافت،‌ سادگی، تصویرسازی و خیالپردازی غزل همه از جمله استاد رو منقلب کرد... پرسیدند که شاعرش چه کسی است و خانم راکعی به اشاره فهموندند که سروده خودشون هست... اما منتشرش نکردن چون اون رو برا همسر عزیزشون سروده ان.   من از اون موقع تنها همین دو بیت غزل به خاطرم مونده... نمی دونم بعدها خانم دکتر راکعی این غزل رو منتشر کردن یا نه ولی همیشه دوست داشتم متن کامل غزل رو داشته باشم... حالا هم همینجا ا ز خانم دکتر می خوام که اگر خبردار شدن، این غزل رو به وبلاگ سپیدار هدیه کنن تا همه از اون لذت ببرن.... اما از قدیم گفتن:‌ در بیابان لنگه کفشی نعمت است... پس این رو بخونید لطفا!! برکه ای  ساکت و خیال آسا...                                                    در خمار دو پلک من خفته پلک ام اما در این هراس کزو                                                نشود  خواب  برکه    آشفته برکه را   طاقت  تلاطم   نیست                                                          دست از موج دریه او شسته برکه را  با نسیم  پیمانی   است                                                          بگذر ا ز  ساحت  دل   آهسته کودکانه مزن تو  برکه  به   سنگ                                                               می شود  ساز و راز  بشکسته برکه تفسیر خامش دریاست                                                                  وحشی ای دل ز های وهو شسته رازها در کلام خاموش اش                                                                         ...محرمی گر، نیوش  ناگفته!                                             برکه ای ساکت و خیال آسا                                                             در خمار دو پلک من خفته....

سپیدار... سپیدار... سپیدار!

سپیدار... بلند است و بی ریا... خوش قامت است و بی ادعا... شاد است و خرامان... نغمه های عاشقانه اش در هم آغوشی با نسیم... خاطرات رویاگونه کودکی ام هست.... چقدر دوست داشتنی هستی تو... سپیدار باغ های کودکی من... سر به آسمان داشتی و قلب ات در زمین با من می تپید... چه اندازه مهربان و چه اندازه سترگ... تو الگوی کودک شاعری هستی که شعرهایش همه چون خانه کویری شان ساده است... مهر تو را تنها در قامت مادرم نمونه یافتم سپیدار... دوست ات دارم... دوست ات دارم ... دوست ات دارم!

در جوانی جان گرگ ات را بگیر...

گفت دانایی که گرگی خیره سر          هست پنهان در نهاد هر بشر! لاجرم جاری است پیکاری سترگ        روز و شب مابین این انسان و گرگ زور بازو چاره این کار نیست             صاحب اندیشه داند چاره چیست ای بسا انسان رنجور پریش              سخت بفشرده گلوی گرگ خویش وای بسا گرد آفرین مرد دلیر              بازمانده  در  مصاف   گرگ پیر در جوانی جان گرگ ات را  بگیر          وای اگر این گرگ گردد با تو پیر روز پیری گرکه باشی شرزه شیر          ناتوانی   در  مصاف  گرگ  پیر آنکه  با  گرگش  مدارا  می کند          خلق و خوی  گرگ  پیدا  می کند    آنکه از گرگش خورد هردم شکست       گرچه انسان می نماید گرگ هست    وآنکه گرگش را در اندازد به خاک        رفته رفته  می شود  انسان  پاک اینکه انسان هست این سان دردمند       گرگ ها   فرمانروایی   می کنند وآن  ستمکاران  که با هم محرمند       گرگ هاشان  دوستداران  هم اند گرگ ها همراه و انسان ها غریب        با که  باید  گفت  این  حال عجیب زنده یاد فریدون مشیری)

شعری برای زندگی...

زندگی مثل باد می آید..... بی امانش شکار باید کرد زندگی مثل برق  خواهد رفت... گر ندانی چه کا ر باید کرد                           زندگی ذهن باز می خواهد..... ساکن کوچه سماجت نیست                            زندگی جویبار تغییر است.... مثل یک سنگ اهل عادت نیست  مرگ تصویرتان خطایی نیست..... که شود گردن زمان انداخت ذهن من گر ترا ز خاطر برد...... خواهمش در زباله دان انداخت                                                   وقت تنگ است و واژه ها بسیار...... در ختام سخن خداحافظ                                                                  دست یزدان هماره همراهت                                                             برو ای خوب من خدا حافظ