برکه رویای من.... برکه رویای من... برکه رویای من....

بر برکه رویای من یک غاز وحشی          می خواند  بی تابانه  یک  آوای وحشی می خواند و می لغزید ناآرام و آرام          همچون سکوتی گنگ از یک راز وحشی فکر نکنید که غزل "برکه" (البته من این اسم رو براش گذاشتم) فقط دو بیت هست و همین طور فکر نکنید من بقیه اش رو بلد بودم و براتون ننوشتم... نه این غزل داستان شیرینی داره که اگه حوصله تون بیاد براتون می گم. سال ۱۳۶۹ بود که در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در کلاس های درس دوره دکتری، با خانم فاطمه راکعی (شاعره شیرین طبع معاصر) هم کلاس بودیم(خانم راکعی دانشجوی مهمان و مهمان عزیز ما بودند). درسی داشتیم درباره اوزان شعر فارسی از دیدگاه زبانشناسی که استاد یدالله ثمره اون رو تدریس می کردند. استاد از سر شوخ طبعی خانم راکعی رو مورد ملاطفت قرار      می داد! به گونه ای که گویی خانم راکعی با اون چادر مشکی و مقنعه سفت و محکم اش از شعر و ادبیات فارسی به اندازه زبان سانسکریت فاصله داره!! شاید هم استاد اصولا شناختی از خانم راکعی و ذوق شعری اش نداشت. خانم راکعی هم سکوت می کرد و می گذشت تا نکته گویی های بعدی استاد ... تا این که یک روز قرار شد خانم راکعی نمونه ای از غزل فارسی رو مثال بزنه... خانم راکعی غزل برکه رو تا آخر خوندند... زیبایی،‌ لطافت،‌ سادگی، تصویرسازی و خیالپردازی غزل همه از جمله استاد رو منقلب کرد... پرسیدند که شاعرش چه کسی است و خانم راکعی به اشاره فهموندند که سروده خودشون هست... اما منتشرش نکردن چون اون رو برا همسر عزیزشون سروده ان.   من از اون موقع تنها همین دو بیت غزل به خاطرم مونده... نمی دونم بعدها خانم دکتر راکعی این غزل رو منتشر کردن یا نه ولی همیشه دوست داشتم متن کامل غزل رو داشته باشم... حالا هم همینجا ا ز خانم دکتر می خوام که اگر خبردار شدن، این غزل رو به وبلاگ سپیدار هدیه کنن تا همه از اون لذت ببرن.... اما از قدیم گفتن:‌ در بیابان لنگه کفشی نعمت است... پس این رو بخونید لطفا!! برکه ای  ساکت و خیال آسا...                                                    در خمار دو پلک من خفته پلک ام اما در این هراس کزو                                                نشود  خواب  برکه    آشفته برکه را   طاقت  تلاطم   نیست                                                          دست از موج دریه او شسته برکه را  با نسیم  پیمانی   است                                                          بگذر ا ز  ساحت  دل   آهسته کودکانه مزن تو  برکه  به   سنگ                                                               می شود  ساز و راز  بشکسته برکه تفسیر خامش دریاست                                                                  وحشی ای دل ز های وهو شسته رازها در کلام خاموش اش                                                                         ...محرمی گر، نیوش  ناگفته!                                             برکه ای ساکت و خیال آسا                                                             در خمار دو پلک من خفته....