قرار بود "سرمشق" باشیم، شدیم درس عبرت!

امام علی، که درود خدا بر او باد، می گوید: رحمت خدا برای کسی است که پرداختن به عیب های خودش، او را از پرداختن به عیب های دیگران باز می دارد. یعنی دیگر وقتی برایش نمی ماند که عیب جوی دیگران باشد.

این یک فرمول است که هم یک فرد می تواند آن را برای خودش و خانواده اش به کار گیرد، هم می شود در جامعه به کار گرفت و هم در سیاست خارجی و رفتار با بقیه دنیا.

گذشته از هرچیز، به نظر شما، اگر در این سی و چندسال، جمهوری اسلامی، از همه حرف های پسر ابیطالب، فقط به همین یک فرمول در سیاست خارجی خودش عمل کرده بود، ما الان، کجای این جهان ایستاده بودیم؟

در همه این سالها، همه هوش و حواس سران و رهبران و افراد صاحب تربیون این کشور به این بوده که عیب ها و بدی های (واقعی یا غیرواقعی) دیگران را ببیند و به روشی پرخاشگرانه که خودش بسیار معیوب است، به بیان آن سرگرم و دلشاد باشند.

حالا فقط فرض کنید که راه دیگری را رفته بودیم و به جای اینهمه یقه گیری باهوده و بیهوده در دنیا، توان فکری و وجدانی خودمان را صرف این کرده بودیم که این کشوری که اختیارش دست ماست، این مردم، این حکومت، این مدیریت و... چه عیب و ایرادهای بزرگ و کوچکی دارند و بعد هم سرگرم اصلاح آن عیوب و تربیت خودمان شده بودیم و کاری هم به خوب و بد دیگران نداشتیم. آنوقت به نظر شما، الان کجا ایستاده بودیم!

آیا ایران، الان بهشتی نشده بود که همه آرزو داشتند به آن نگاه کنند، به دیدارش بیایند، تماشایش کنند، تکریم اش کنند، به آن افتخار کنند و از آن با احترام یاد کنند؟ حتی اگر دشمن اش باشند؟!

البته خبر خوب این است که خیلی های دیگر در منطقه ما، که اصل انقلاب 57، الهام شان شد، این سنت نادرست ما، عبرت شان شده و دارند طور دیگری عمل می کنند: به همین لبنان و عراق و افغانستان و مصر نگاه کنید... این خوشحالی دارد و البته بیشتر غبطه!

شیعه و پیرو بودن به عمل است، نه به شعار و نوحه خوانی و ضجه زنی و به فریاد و به قیل و به قال.