خب... این هم یه جور نگاه به رفتارهای روزمره آدم هاست!

نبود خواری و کوچکی بین سگها (خردمندان)
به طبیعت نگاه کنید ، شگفت زده خواهید شد. اگر دو سگ بخواهند با یکدیگر بجنگند، همچون انسان شروع به جنگ نمی کنند. آنها این اندازه نادان نیستند! هر یک از آنها در آغاز با تمهیدهایی به دیگری نشان می دهد که "من کی هستم! آنها پارس می کنند، می پرند، سینه هاشان را جلو می دهند و دندان هایشان را به هم نشان می دهند. هر کدام از این دو سگ با ساده ترین روش به هم می گویند که من اینم! تو چی هستی؟" و دیگری هم توانایی های خود را نشان می دهد و سپس همه چیز روشن می شود - چون آنها نادان نیستند. نیازی به جنگیدن نیست. هنگامی که روشن شد که کدامیک قوی تر است، آنکه ضعیف تر است به دیگری پشت می کند، دمش را می گذارد روی کولش و به راه خود می رود.
  ولی اینجا احساس خواری و کوچکی در میان نیست. به یاد داشته باشید ، اگر فکر کنید که آنکه با دم روی کولش دارد دور می شود خوار و کوچک شده است، سخت در اشتباهید. شما با ذهن انسانی تان به این رویداد رنگ خواری و تحقیر و کوچکی داده اید. این کار نتیجه ی یک تصمیم ساده است.

اگر من از شما بپرسم که دو یا سه کدامیک بزرگتر است؟ و شما بگویید سه، و سپس نتیجه بگیرید که دو خوار و کوچک شده است. این یک تقسیم بندی و بخش بندی بی خردانه است! سگ ها آفریده های خردمندی هستند. این دو سگ تصمیم می گیرند بدون هر گونه خشونتی،‌ بدون هر گونه ستیزی مساله شان را حل و هموار کنند. آنها تنها با یک ریشخند تصمیم شان را می گیرند.
  این نکته رو به یاد داشته باشید که آنکه از میدان بیرون می رود، ترسو نیست. او همه جراتش را نشان داده است. همه چیز را روی میز بگذارید، هیچ چاقویی را پنهان نکنید، حتی چاقوی ساختگی را. نیازی به جنگیدن و احساس خواری و کوچک شدن نیست. آفرینش باید یکی را یک سگ بزرگتری می آفرید که نیافریده. پس کار تمام است! (منبع:‌ناشناس)