فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت...

 خداحافظی لحظه دشواری است... این شعر را مهرماه  1382 پس از بدرقه دختر نازنین ام سرودم که تقدیم می کنم به همه دلشدگان ...

   ای روشنای دل به خدا می سپارمت 

  با صد هزار فال و دعا می سپارمت

هرچند لمحه ای نشوی از دلم برون   ای مرغ جان به دشت صفا می سپارمت

 دل همنشین روی خوش همچو ماه توست

از خاکدان دل به سما می سپارمت

تو عطر جان سوخته از آتش منی    ریحانه ام! به باد صبا می سپارمت

اندوه دل به بودن تو خامشی گرفت

من غمگنانه دل به خدا می سپارمت

درویش توشه ای که به قدر تو شد نداشت     در ره به توشه ای ز مهر و وفا می سپارمت

ساقی ز غم مسوز که گفت یار نازنین

ای خسته دل به دست شفا می سپارمت