بازهم از سپیدار... بازهم از سپیدار....

برای مادرم... که هنوز داغ مرگش بر دل تازه است... و برای پدر که سپیدار خانه ما بود... یادم آید از آن زمانه دور  آن زمانی که رنج بود و شکوه نبود آن زمانی که خار بیشه و باغ            پای بی طاقت مرا  می سود آن زمان ها که دل چو آینه بود کینه ها، قلب من نمی  آلود آن زمان ها که مادرم  گاهی  شیطنت های من نمی بخشود            بغض می کردم  و  غمین بودم تا غبار از  رخش نمی پالود   آن زمان ها که دشت دهکدمان تا افق سبز  بود  و  وهم آلود آن زمان ها که اهل آبادی چشم  شان چشمه کرامت بود آری آنجا ورای خانه ما  تک سپیدار سر به آسمان می سود                   در نگاه خیال کودکی ام  رازها داشت آن درخت کبود قامتش استوار همچو پدر  بی تکلف بسان مادر بود هر نسیمی که پرسه زد در دشت  با سپیدار یک ترانه سرود کام هر  رهگذار عاشق را نغمه هایش ز باده خوشتر بود برگ های سپید و روشن او  پرتلالو مثال اختر بود بارها دیدمش که غمزه کنان  با نسیم سحر به بستر بود!               باشکوه و بلند  و   وارسته  دلش اما لطیف چون پر بود کودک بینوای عاشق را   ساز او  دل ز کف هماره ربود یاد باد  آن زمان که مهر پدر  چون سپیدار سایه سر بود یاد باد آن زمان که مادر من  چون "سپیدار  خانه" در بر بود مادرم نیز نغمه هایی داشت  جان از آن نغمه ها معطر بود آن زمان های پاک بی برگشت  قلب من را غمی نمی فرسود یاد  بادا  زمان کودکی ام    آری آری ز حال خوش تر بود ای سپیدار باشکوه بلند  درس هایت مرا چو گوهر بود! ..... یادم آید از آن زمانه دور...  آن زمانی که رنج بود و شکوه نبود....